தமிழ் எழுத்துக்கள், "அ' முதல், "ஒள'வரை, வாழ்க்கையின் பல
உண்மைகளை உணர்த்துகின்றன.
முதல் இரண்டு எழுத்துக்களான, "அ, ஆ' மனிதன் குழந்தையாகவும், பாலகனாகவும் உலக நடப்புகளைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல், "அ... ஆ!' என்று வாய் பிளந்து அதிசயிக்கும் காட்சியைக் குறிக்கும்.
பாலகன் இளைஞனாகி வாலிப முறுக்கில், பெண்ணின்
மையலில் அசடாகி, "இ...ஈ...' என்று
இளிக்கிறான்.
தாம்பத்திய சுகத்தை அனுபவிக்கும் நிலையில்,
"உ...ஊ...ம்... இது
தானா?' என்று புதிரைப் புரிந்து
கொள்கிறான்.
"ஊ'வின் முதுகில் ஏறியிருக்கும்,
"ள' குடும்பச் சுமை குடியிருப்பதைக் காட்டும்.
அடுத்து, குடும்பத் தலைவனாக, "ஏ... ஏய்!' என்று
பிள்ளைகளையும், மற்றவரையும் ஆட்சி செய்கிறான்.
மகனுக்கு, மனைவி வருகிறாள். தந்தை,
பெரியவராகி, தன்னை அடக்கிச் சுருட்டிக்
கொண்டு, "ஐ' என்று உட்கார
நேருகிறது.
மகன், இளம் மனைவியின் புது
மயக்கத்தில், தலை கால் புரியாமல்
ஆடுகிறான். பெரியவர், "ஒ...ஓ...' அவ்வளவு
தூரத்துக்கு ஆயிட்டுதா!' என்று ஈன ஸ்வரத்தில்
அங்கலாய்க்கிறார்.
பெரியவர் தாத்தாவாகிறார். வளைந்து, குடும்பத்தில் தனித்து தேவையற்ற பொருளாகி
விடுகிறார். "ஒள' வில், "ள'
போல.
எதையும் மும்முறை செய்துவிட்டால், இறுதியாகச் செய்து விட்டதாக அர்த்தம்.
பிறப்பில் தொடங்கிய வாழ்க்கை, இறப்பில் இறுதி நிலை அடைந்து,
"முக்தி' பெறுவதற்கு இந்தப் பிராயம் சாதனம்
என்பதை, மூன்று புள்ளியிட்ட ஆயுத
எழுத்து உணர்த்தும்.
